Szkolna Sowa

Dzisiaj wielka jest rocznica

jedenasty listopada.

Tym co zmarli za ojczyznę

hołd wdzięczności Polska składa.

 

Im to bowiem zawdzięczamy

wolność – polską mowę w szkole

to, że tylko z ksiąg historii

poznajemy dziś niewolę.

 

L. Wiszniewski.

.

Na cmentarzu płomyki złote

i groby w chryzantemach.

Ludzie przyszli tu z myślą o tych,

których już nie ma.

 

Wspominają drogie imiona,

zasłaniają lampki przed wiatrem,

dla tych bliskich wieńce zielone

i bukiety jesienne pełne kwiatów.

 

Bechler H.

W latach 1914-1918 Kornel Makuszyński został ewakuowany w głąb rosyjskiego cesarstwa. W Kijowie, gdzie mieszkało wielu Polaków został kierownikiem literackim Teatru Polskiego. W roli pisarza dla najmłodszych zadebiutował w 1916 r. wydając „Bardzo dziwne bajki”. Po odrodzeniu się państwa polskiego zamieszkał w Warszawie. Prowadził dział krytyki teatralnej, pisał felietony do Kuriera Warszawskiego, wydawał książki. W 1924 r. otrzymał państwową nagrodę literacką za napisanie poematu „Pieśń o Ojczyźnie”.

Dla najmłodszych czytelników pisarz napisał cykl historyjek słowno-obrazkowych osnutych wokół polskich legend: „O wawelskim smoku”, „Wanda leży w naszej ziemi”, „Za króla Piasta Polska wyrasta”. Jednak największym i nieśmiertelnym dziełem literackim okazała się historyjka, którą Makuszyński opublikował wraz z rysunkami Mariana Walentynowicza. Jej bohaterem jest gapowaty Koziołek Matołek, który w poszukiwaniu Pacanowa, wyrusza w daleką wędrówkę.

W swoich książkach Makuszyński realizuje hasło „od serca do serca”. Bohaterowie jego powieści wzruszają i udowadniają, że dobroć ludzka jest niezmierzona. Do najbardziej znanych utworów Naszego patrona należą: „Bezgrzeszne lata”, „O dwóch takich, co ukradli księżyc”, „Przyjaciel wesołego diabła”, „Panna z mokrą głową”, „Wielka brama”, „Awantura o Basię”, „Szatan z siódmej klasy”, „Szaleństwa panny Ewy”, „Wyprawa pod psem”.

Bardzo znaczący jest związek pisarza z Zakopanem, w którym od 1918 r. przebywał bardzo często, nawet kilka razy do roku. W 1944 r. pisarz przeniósł się na stałe do Zakopanego, gdzie wraz z żoną zamieszkał w willi „Opolanka”. Tu rozpoczął się ostatni rozdział życia pisarza. Zmarł 31 lipca 1953 r. Pochowano go na zakopiańskim cmentarzu.