Szkolna Sowa

 Listonosze w swoje święto nie mają niestety wolnego, w dalszym ciągu są bowiem niezastąpieni. Mimo iż w dobie cyfryzacji listowa korespondencja towarzyska praktycznie umarła, ktoś przecież musi dostarczać listy z urzędów i instytucji, paczki, przesyłki i przekazy pocztowe. Dzień Listonosza ma na celu wyróżnienie niełatwej pracy dzielnych doręczycieli i doręczycielek, którzy regularnie zmagać się muszą nie tylko z kaprysami pogody, ale również klientów. Każdego dnia listonosz w Polsce dostarcza nawet 26 kilogramów przesyłek, więc jego praca jest równie wymagająca fizycznie, co psychicznie. Dawniej listonosze cieszyli się wielkim szacunkiem, nie istniały bowiem firmy kurierskie, przez co umundurowani pracownicy poczty byli ostatecznymi pośrednikami między nadawcami i adresatami. Listonosze doczekali się nawet znanej na całym świecie bajki, opowiadającej o niezwykłych przygodach Pata i jego przyjaciela – z oczywistych względów – kota. 18 października 1558 roku król Zygmunt II August powołał do życia Pocztę Królewską. Jej zadaniem było przekazywanie wiadomości na trasie Kraków-Wiedeń-Wenecja. Z tej okazji obchodzimy Dzień Poczty Polskiej, często nazywane Dniem Listonosza.

Aby jak najlepiej zrozumieć historię Dnia Edukacji Narodowej, musimy się cofnąć aż do XVIII wieku. 14 października 1773 roku – na wniosek króla Stanisława Augusta Poniatowskiego – została utworzona Komisja Edukacji Narodowej. Było to pierwsze w Polsce i Europie ministerstwo edukacji powszechnej, które dawało możliwość kształcenia się osób z różnych warstw społecznych. Dla chłopów i mieszczan utworzono szkoły parafialne, a szlachta uczęszczała do szkół powiatowych. Powstały pierwsze uniwersytety, a także Towarzystwo Ksiąg Elementarnych, którego zadaniem było przygotowywanie podręczników dla uczniów. To wydarzenie pokazuje, że w Polsce już od dawna zdawano sobie sprawę tego, jak istotna jest rola powszechnej edukacji w rozwoju naszego kraju. Jej poziom zależy w dużej mierze właśnie od nauczycieli, dlatego do tematu ustanowienia ich święta wrócono po burzliwych czasach wojen. W 1957 roku, w Warszawie odbywała się Światowa Konferencja Nauczycielska, której organizatorem był Związek Nauczycielstwa Polskiego. To wtedy pojawił się pomysł, by ustanowić święto nauczycieli, a pierwszą datą był 20 listopada. W 1972 roku, Karta praw i obowiązków nauczyciela, ustanowiła Dzień Nauczyciela i zmieniła datę obchodów święta na 14 października. Dzień Edukacji Narodowej to natomiast nazwa, która pojawiła się jeszcze 10 lat później. W 1982 roku zaczęła w naszym kraju obowiązywać Karta Nauczyciela, w której uznano, że dzień ten będzie świętem wszystkich pracowników oświaty.

Święto zostało ustanowione w 1979 roku z inicjatywy Światowej Organizacji Turystyki działającej z ramienia ONZ. Obchody mają kształtować społeczną świadomość dotyczącą znaczenia i roli turystyki we współczesnym świecie, zarówno w aspekcie kulturowym, politycznym i gospodarczym. Co roku organizatorom towarzyszy inne hasło przewodnie, na przykład: „Turystyka wzbogaca” (2006) czy też „Turystyka odpowiedzią na wyzwanie zmian klimatycznych i globalnego ocieplenia” (2008). Z kolei od 1998 roku inne państwo zobowiązuje się do przewodniczenia obchodom. Właściwie każdemu rządowi zależy na turystycznej atrakcyjności i przyciąganiu gości z całego świata. W przypadku niektórych krajów biznes turystyczny jest bardzo istotnym źródłem wpływów do budżetu – tak jest na przykład w Grecji, Hiszpanii czy Włoszech. Jak się okazuje, to właśnie Europa stanowi światową mekkę turystyki – w 2011 roku przywitała pół miliarda podróżnych. Najczęściej odwiedzanymi państwami w skali globalnej są zaś Francja, Stany Zjednoczone i Chiny. Liczba turystów stale rośnie, głównie ze względu na nieustannie zwiększające się możliwości swobodnego (i niedrogiego) przemieszczania. Dawniej, zwłaszcza w XVII i XVIII wieku popularny był w Europie tzw. Grand Tour, czyli podróż, w którą wyruszali arystokraci i intelektualiści w celu nabrania dobrych manier, obycia w świecie sztuki i kultury oraz wyrobienia gustu artystycznego. Grand Tour odbyli między innymi Monteskiusz, Lord Byron, Wolfgang Amadeusz Mozart czy Stanisław August Poniatowski. Za współczesny odpowiednik Grand Tour uważa się dziś niekiedy tzw. „gap year”, czyli rok przerwy (zwykle) po szkole średniej, który poświęca się na zwiedzenie świata (zwykle przed rozpoczęciem studiów).

Pomysłodawcą Dnia Spadającego Liścia jest Jerzy Szewczyk, który słusznie zauważył, że jesienią brakuje wesołych, optymistycznych świąt, jak choćby wiosną. 23 września nie należy więc ze łzami żegnać lata, ale radośnie powitać nową porę roku.