Szkolna Sowa

Święto ustanowione przez UNESCO w 1995 roku ma na celu promowanie szacunku, akceptacji i uznania bogactwa różnorodności kultur na świecie. Jest to odpowiedź na rosnącą falę wszelakiej nietolerancji, takiej jak rasizm czy antysemityzm.

Dzisiaj wielka jest rocznica

jedenasty listopada.

Tym co zmarli za ojczyznę

hołd wdzięczności Polska składa.

Im to bowiem zawdzięczamy

wolność – polską mowę w szkole

to, że tylko z ksiąg historii

poznajemy dziś niewolę.

L. Wiszniewski.

Na cmentarzu płomyki złote

i groby w chryzantemach.

Ludzie przyszli tu z myślą o tych,

których już nie ma.

Wspominają drogie imiona,

zasłaniają lampki przed wiatrem,

dla tych bliskich wieńce zielone

i bukiety jesienne pełne kwiatów.

Bechler H.

W latach 1914-1918 Kornel Makuszyński został ewakuowany w głąb rosyjskiego cesarstwa. W Kijowie, gdzie mieszkało wielu Polaków został kierownikiem literackim Teatru Polskiego. W roli pisarza dla najmłodszych zadebiutował w 1916 r. wydając „Bardzo dziwne bajki”. Po odrodzeniu się państwa polskiego zamieszkał w Warszawie. Prowadził dział krytyki teatralnej, pisał felietony do Kuriera Warszawskiego, wydawał książki. W 1924 r. otrzymał państwową nagrodę literacką za napisanie poematu „Pieśń o Ojczyźnie”.

Dla najmłodszych czytelników pisarz napisał cykl historyjek słowno-obrazkowych osnutych wokół polskich legend: „O wawelskim smoku”, „Wanda leży w naszej ziemi”, „Za króla Piasta Polska wyrasta”. Jednak największym i nieśmiertelnym dziełem literackim okazała się historyjka, którą Makuszyński opublikował wraz z rysunkami Mariana Walentynowicza. Jej bohaterem jest gapowaty Koziołek Matołek, który w poszukiwaniu Pacanowa, wyrusza w daleką wędrówkę.

W swoich książkach Makuszyński realizuje hasło „od serca do serca”. Bohaterowie jego powieści wzruszają i udowadniają, że dobroć ludzka jest niezmierzona. Do najbardziej znanych utworów Naszego patrona należą: „Bezgrzeszne lata”, „O dwóch takich, co ukradli księżyc”, „Przyjaciel wesołego diabła”, „Panna z mokrą głową”, „Wielka brama”, „Awantura o Basię”, „Szatan z siódmej klasy”, „Szaleństwa panny Ewy”, „Wyprawa pod psem”.

Bardzo znaczący jest związek pisarza z Zakopanem, w którym od 1918 r. przebywał bardzo często, nawet kilka razy do roku. W 1944 r. pisarz przeniósł się na stałe do Zakopanego, gdzie wraz z żoną zamieszkał w willi „Opolanka”. Tu rozpoczął się ostatni rozdział życia pisarza. Zmarł 31 lipca 1953 r. Pochowano go na zakopiańskim cmentarzu.