W latach 1914-1918 Kornel Makuszyński został ewakuowany w głąb rosyjskiego cesarstwa. W Kijowie, gdzie mieszkało wielu Polaków został kierownikiem literackim Teatru Polskiego. W roli pisarza dla najmłodszych zadebiutował w 1916 r. wydając „Bardzo dziwne bajki”. Po odrodzeniu się państwa polskiego zamieszkał w Warszawie. Prowadził dział krytyki teatralnej, pisał felietony do Kuriera Warszawskiego, wydawał książki. W 1924 r. otrzymał państwową nagrodę literacką za napisanie poematu „Pieśń o Ojczyźnie”.

Dla najmłodszych czytelników pisarz napisał cykl historyjek słowno-obrazkowych osnutych wokół polskich legend: „O wawelskim smoku”, „Wanda leży w naszej ziemi”, „Za króla Piasta Polska wyrasta”. Jednak największym i nieśmiertelnym dziełem literackim okazała się historyjka, którą Makuszyński opublikował wraz z rysunkami Mariana Walentynowicza. Jej bohaterem jest gapowaty Koziołek Matołek, który w poszukiwaniu Pacanowa, wyrusza w daleką wędrówkę.

W swoich książkach Makuszyński realizuje hasło „od serca do serca”. Bohaterowie jego powieści wzruszają i udowadniają, że dobroć ludzka jest niezmierzona. Do najbardziej znanych utworów Naszego patrona należą: „Bezgrzeszne lata”, „O dwóch takich, co ukradli księżyc”, „Przyjaciel wesołego diabła”, „Panna z mokrą głową”, „Wielka brama”, „Awantura o Basię”, „Szatan z siódmej klasy”, „Szaleństwa panny Ewy”, „Wyprawa pod psem”.

Bardzo znaczący jest związek pisarza z Zakopanem, w którym od 1918 r. przebywał bardzo często, nawet kilka razy do roku. W 1944 r. pisarz przeniósł się na stałe do Zakopanego, gdzie wraz z żoną zamieszkał w willi „Opolanka”. Tu rozpoczął się ostatni rozdział życia pisarza. Zmarł 31 lipca 1953 r. Pochowano go na zakopiańskim cmentarzu.